Mensen doen wat ze leuk vinden bij cultureel ontmoetingscentrum Viva la Vida in Drouwenermond

publicatie in Week in Week uit

door Jan Johan ten Have

DROUWENERMOND – Zij was GGZ-verpleegkundige, hij kunstschilder en grafisch vormgever. De voormalig klasgenoten Jeanette en Titus troffen elkaar op een schoolreünie. Niet alleen sloeg de vonk over, beiden bleken ook nog eens zoekende naar een nieuwe uitdaging in hun leven. Met de zorgachtergrond van haar en zijn creativiteit kwamen ze tot het idee voor cultureel ontmoetingscentrum Viva la Vida in Drouwenermond, een kleinschalig alternatief voor mensen die wat anders willen dan reguliere dagbesteding.

Iedereen is gelijk bij Viva la Vida. Onder het motto ‘Samen 100%’ vullen de mensen elkaar aan. Dus als er een verslaggever van de krant komt, dan vindt het interview plaats als kringgesprek. Onder het genot van koffie en appelgebak met slagroom wordt het een gezellig en geanimeerd gesprek waaraan alle aanwezigen meedoen. Alleen Mieke, normaal gesproken op woensdag altijd aanwezig, is er vandaag niet omdat ze ziek is. Juist op de dag dat de krant langskomt, daar baalt ze erg van.  

De hulphond van Irene nestelt zich comfortabel aan de voeten van de verslaggever. “Er wordt hier ontzettend veel gelachen”, vertelt Petra. “Soms kom ik hier ‘s ochtends binnen met een zwaar gemoed en zit ik een paar uur later schaterlachend aan tafel. “Voor mij was Viva la Vida bijna letterlijk een life-saver”, zegt Johanna. “Soms heb je niet zo veel zin of zit je niet lekker in je vel. Dan hoef je niets. Je mag hier ook gewoon zijn.”

De ontmoetingsruimte is gevestigd in een voormalig klaslokaal in dorpshuis De Assekolke in Drouwenermond. Het lokaal ademt de ongedwongen creatieve sfeer van Viva la Vida. Iedereen voelt zich hier thuis. Helaas liep het goede gevoel onlangs wel een krasje op. Want de groep kreeg te horen dat het onzeker is of het ontmoetingscentrum hier kan blijven. “Wij zijn gelukkig niet van een locatie afhankelijk. Maar deze plek voelt zo goed”, reageert initiatiefneemster Jeanette. 

De eerste man die Titus en Jeanette vijf jaar geleden dagelijks te gast hadden, was Henk. Hij was een kunstschilder met de ziekte van Parkinson. Titus schilderde ook en dus zaten de twee dagelijks achter de ezel. Jeanette voelde zich bijna overbodig. Inmiddels komen er vele mensen die het fijn vinden of nodig hebben. Zoals Anita, de jongste aanwezige. Zij vertelt: “Mijn moeder was beginnend dementerend. De hele dagen thuis zitten kon niet en dus zochten we een plekje waar zij het fijn kon hebben. Dat wilde ze zelf helemaal niet, maar het kon niet anders. Met tegenzin stapte ze hier binnen voor een kennismaking en voor we het wisten, bloeide ze helemaal op. Ze vond het hier prachtig. Helaas was haar ziekte nogal progressief en zit ze inmiddels in een verpleeghuis. Maar de mensen van Viva la Vida komen nog steeds bij haar langs. Zelf had ik wat afstand tot de arbeidsmarkt en wilde graag wat gaan doen. Daarom kom ik hier nu ook, het is hier zo’n fijne plek. Er wordt naar iedereen geluisterd en we doen ons best om allen een mooie dag te laten beleven. Zoals het hier wordt gedaan, zou het overal moeten zijn.”

Creatief bezig zijn is er de basis. Zo houdt voormalig voetbaltrainer Jan zich graag bezig met hout branden en glas graveren. Hij is het nieuwste lid van de groep en kan zijn emoties haast niet de baas als hij zegt: “Het voelt hier als familie.” Elke woensdag komt Lukje langs om als vrijwilliger haakles te geven, ze kreeg zelfs mannen aan het haken. Maar niet Arie, hij is meer van het schilderen en doet dit ook nog bij Kunstwerkplaats De Pauw in Stadskanaal. Titus wil het muziek maken weer oppakken. Hij is zelf bassist, maar kan ook gitaar spelen. Binnenkort gaat hij er anderen gitaarles geven en wordt er in de groep gespeeld en gezongen. “Ik heb daarvoor al liedjes van Ede Staal ingestudeerd, want die willen ze horen”, zegt hij lachend. Creativiteit is niet de enige pijler. Er zijn voor elkaar en elkaar helpen, is er vanzelfsprekend. Heeft bijvoorbeeld iemand problemen op de smartphone of computer? Dan is hulp nabij. En moet iemand naar de dokter of ziekenhuis, dan gaat Titus of Jeanette desgewenst mee. Want de dokter vertelt vaak zo veel dat het moeilijk te onthouden is. “Daarom vind ik het ontzettend fijn dat ze er dan bij zijn”, zegt Johanna.

Dingen doen die mensen leuk vinden. En er voor honderd procent met elkaar en voor elkaar zijn. Dat is Viva la Vida. In ongedwongen sfeer, niet gehinderd door oogkleppen, maar juist open staan voor elkaar. Het is de bedoeling dat er binnenkort een tweede vestiging open gaat, in Bellingwolde. Daar is de aanpak hetzelfde. Het geeft ruimte voor nieuwe mensen, belangstellenden mogen zich melden, ook in Drouwenermond. Ondanks de uitbreiding zegt Titus vastberaden: “Wat er ook gebeurt, het gaat niet ten koste van de kleinschaligheid en persoonlijke betrokkenheid bij elkaar, want juist dat is onze kracht.”

Speak Your Mind

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.